Si #AMALAYER Sa Mundo ng SHARE, LIKE at POST

Naging maingay ng halos tatlong araw (at maingay parin ngayon, naririnig ko ang kulitan ng mga kolektib ko, #AMALAYER!) si Paula Salvosa matapos nitong ipahiya o sa mas malala ay tinanggalan ng hiya ang mala-manggagawang lady guard sa line 2 ng LRT station. Kung magkakaroon lamang tayo ng award para sa mga unconditional acting malamang sa mga dapat ay baka si Salvosa na ang panalo. On the spot ang performance ni ate (check na agad ang 50% ng natural acting) at syempre, benta sya sa viewers.

Hindi naman malalagay sa alanganin ang kahihiyan ni Salvosa kung hindi naging viral ang kanyang video, pero pano nga ba ito kumalat?

Nagsimula lang naman sa simpleng upload sa isang social networking site na in-demand na gamitin ng mga Filipino, pero for real tayo ang pinaka madaming at active user nito sa buong mundo.

Sa simpleng repost at share ng mga bagay na pinost ni crush o shineyr ni ex ay makikigaya na tayo (aminin). Nanigurado ba tayo kung ano ang nasa likod ng bawat picture na ating nire-repost o mga link na ating pino-post? Masasagot ng ilan na oo. Sigurado sila. Pero ang iba? Masyadong malawak at malaman ang mga social networking site para lamanan pa ng matatabang kaisipa ng mga Filipino. Aminin man natin o hindi, masakit kung sakaling tayo ang mabuli sa Facebook. Hindi madaling makalimot. Ala-ala ang  isang bagay na hindi kayang makalimutan. 

Dito na nga lang ba nagtatapos ang gawain ng teknolohiya sa atin? Masasabing oo, masasabong hindi. Nilalamon na tayo ng kulturang tama ang manghusga. Tama ang gumawa ng mali dahil gumagawa naman ng mali ang pamahalaan. Tamang tama nga ang ating pagkakamali (at sinabi kong tayo dahil aminado ako, MALAKI rin ang pagkakamalaki ko). 

Mas nabibigyan pa natin ng atensyon ang tanggal dangal na usapan sa facebook kaysa i-share natin ang balitang nagsasabing "dre! MRT at LRT fare hike na daw!". Bakit nga ba mas trending pa ang ganitong isyu sa mga Filipino? Alam kong alam mo ang kasagutan, hindi ko na kailangan pang sabihin at alam kong kaya mong sagutin. Ang tanong, bakit hindi mo/natin sinasa-praktika? 'Yan ang hindi ko sigurado ang kasagutan. Mas makakabuting alamin at kilalanin natin ang mga bagay na nag-aamabg kung bakit tayo tumuturol sa ganitong gawain.

Tama si Bob Ong, nakakalungkot (lungkot na hindi kayang tumbasan ng kahit ano) ang nagiging imahe ng Filipino. Hindi pa man din patay ang katawang lupa ni Salvosa ay inililibing na natin siya sa kahihiyan. Panghabang-buhay, kahit i-delete mo 'yan. Mananatili at mananatili parin ang bawat piraso ng ala-ala. Hindi natin kayang itago. Nakakasakit na tayo minsan sa bawat SHARE, LIKE at POST, may mga taong pinipili na lamang magkubli sa isang sulok at manahimik. 

File, deleted.

10 Tanong Para Kay Teddy Casino

Q. Kayo ba ay komunista?
Q. Kung hindi kayo komunista, bakit hindi ninyo tinutuligsa ang CPP-NPA-NDF?
Q: Bakit masyado ninyong binibigyan ng pansin ang mga paglabag sa karapatang pantao ng pwersa ng gobyerno?
Q: Totoo po ba na ang inyong ‘Pork barrel’ ay ginagamit upang pondohan ang NPA?
Q: Ang Bayan Muna po ba ay pinopondohan ng China? Bakit hindi ninyo tinutuligsa ang panghihimasok ng China sa Philippine shores?
Q: Bakit lagi ninyong tinutuligsa ang gobyerno? Bakit laging ang negatibo ang inyong napupuna? Bakit hindi ninyo bigyan pansin ang mga mabubuting bagay na nagawa ng gobyerno?
Q: Sabi ng iba, puro lamang kayo satsat at ang kaya niyo lang gawin ay magrali. Ano po ba ang mga bagay na nagawa niyo na at ng Bayan Muna para tulungan ang ating mga kababayan?
Q: Mahirap po ba talaga kayo? Di po pa kayo ay galing sa mayaman at may lupaing pamilya?
Q: Ano ang palagay ninyo sa gobyerno ni P-Noy?
Q: Bakit ka namin dapat iboto bilang senador?
—————————————————————————
Q. Kayo ba ay komunista?
Teddy: Hindi po ako komunista. Hindi ako bahagi ng armadong pakikibaka at hindi ko rin ito itinataguyod.

Ako po ay aktibista, makabayan at nagnanais ng pambansang kalayaan. Noong ako ay estudyante pa lamang, aktibo na akong nakikilahok sa iba’t-ibang hakbang sa pagsugpo sa ugat ng armadong tunggalian- kahirapan, pagsasamantala, opresyon, sistematikong korapsyon, bigong sistemang- hustisya at pangkalahatang kakulangan ng oportunidad at tunay na pag-unlad ng ating bansa.

Hanggang sa ngayon, pinili kong sumuong sa sistemang pampulitika ng bansa upang  itulak ang matinding pangangailangang reporma sa lipunan, ekonomiya at pulitika sa lahat ng antas- mula sa mga lokal na komunidad hanggang sa Kongreso.
Q. Kung hindi kayo komunista, bakit hindi ninyo tinutuligsa ang CPP-NPA-NDF?
Teddy: Kahit hindi ko itinataguyod ang armadong pakikibaka, kinikilala ko na ang tunggalian na nagmumula sa matagal nang hinaing ng mamamayan ay hindi maayos na nabibigyan ng seryosong solusyon ng mga nagdaan at kasalukuyang pamahalaan. Ang simpleng pagkondena sa CPP-NPA-NDF bilang kriminal at terorista ay katumbas ng pagsawalang-kibo sa rebolusyonaryong katangian ng ng nasabing kilusan at pagsawalang-bahala sa mga lehitimo nilang kahililingan.

Mas pipiliin ko ang mas konstruktibong diyalogo, lalo na ang negosasyong pangkapayapaan, na sa kabila ng mga kahinaan nito, nananatiling natatanging paraan para mapayapang resolbahin ang armadong tunggalian.

Hinggil naman sa sinasabi nilang kalupitan, ang CPP-NPA-NDF ay nangangakong sumunod sa international human rights humanitarian law standards at conventions. At kung meron mang napatunayang mga paglabag dito, sila ay may pananagutan at hihilingin ko ang nauukol na pagwawasto mula sa kanila.
Q: Bakit masyado ninyong binibigyan ng pansin ang mga paglabag sa karapatang pantao ng pwersa ng gobyerno?
Teddy: Batay sa ulat ng human rights groups, ang militar at pulisya ang may malawakang paglabag sa karapatang-pantao.

Ayon sa Committee to Protect Journalists (CPJ), isang New York based media watchdog, 71% sa mga pinaghihinalaang “source of fire” sa mga kasong pamamaslang sa mga mamamahayag ay mga opisyales ng gobyerno o kaya ay mga elemento ng estado. Ang mga biktima ay kilala ding may ginagawang imbestigasyon o kaya ay kritiko ng mga opisyal na sangkot sa mga kasong korapsyon sa kanilang mga lokalidad. Batay naman sa ulat ng Human Rights Watch, itinuturo nitong may malakas na ebidensya ng pakikisangkot ng militar sa mga kasong pamamaslang, dagdag pa ang pagkabigo ng gobyerno na isakdal ang mga suspek. Sa ilalim ng gobyerno ni Aquino, naitala ng human rights group Karapatan ang 99 na kasong extrajudicial killings, 216 kaso ng illegal na pag-aresto at 67 kaso ng torture.

Kapag may paglabag sa batas ang mga sinasabing mga rebelde at kriminal, ang buong makinarya ng estado ay may kakayahang maghabol sa mga ito, pero kapag ang mga opisyal ng gobyerno, militar at pulisya ang ang sangkot sa krimen, ang kanilang mga biktima ay walang matatakbuhan. Kaya naka pokus kami sa mga mandarahas na hindi naiimbestigahan, hindi nasasakdal at hindi napaparusahan sa mga nagawang pagmamalabis. Iyan naman po ay aming tungkulin bilang representante ng mga mahihirap.
Q: Totoo po ba na ang inyong ‘Pork barrel’ ay ginagamit upang pondohan ang NPA?
Teddy: Hindi po. Sinisiguro po namin sa mamamayan na ang PDAF allocation ng Bayan Muna ay nagagamit para sa benepisyo ng sambayanan sa porma ng sebisyong pangkalusugan, iskolarsyip, socio-civic projects tulad ng pagpapailaw at pagpapatubig sa mga baryo at pagpapatayo ng mga pasilidad para sa serbisyong panlipunan.

Para naman sa kaalaman ng lahat, ang Priority Development Assisstance Funds (PDAF) ay deretsong napupunta sa proyekto ng gobyerno na ipinapatupad ng iba’t-ibang ahensya ng lokal na sangay ng gobyerno. Sinusunod po naming maiigi ang lahat ng government disbursement and accounting procedures, kasabay ng pakikipagtulungan sa mga NGO’s at mga organisasyon ng mamamayan para masigurado na ang nasabing pondo ay nailalaan ng tama at natutuos ng mabuti. Wala kahit na isang kaso ng korapsyon na kinasangkutan ang mga proyekto ng Bayan Muna.

Maari ninyong tingnan sa DBM website ang thorough accounting ng aming PDAF at kung saan ito ginagastos (http://reports.dbm.gov.ph/pdaf.php).
Q: Ang Bayan Muna po ba ay pinopondohan ng China? Bakit hindi ninyo tinutuligsa ang panghihimasok ng China sa Philippine shores?
Teddy: Wala kahit isang kusing na natatanggap ang Bayan Muna mula sa China o alinmang bansa o grupo.

Sa umpisa pa lang, malinaw na tinutuligsa namin ang panghihimasok at pambu-bully ng China sa Panatag Shoal at Kalayaan Islands. Sa kasagsagan ng pambu-bully na ito, nag protesta kami sa Chinese Embassy. Sa kongreso naman, may-akda ako ng dalawang (2) House Resolutions na tumutuligsa sa panghahamon ng China. Nagsasampa rin kami ng kaso para ipawalang-bisa ang Joint Marine China-Philippines-Vietnam Joint Marine Seismic Undertakings (JMSU) agreement dahil ito ay labag sa konstitusyon at mapanlamang sa atin.

(HR 1420 – Investigation on incursions of China in the West Philippine Sea, HR 2330 – Assailing CHina for its incursions into Philippine Territory in relation to poaching of endangered species in Panatag Shoal, Statement: Investigate China incursions, junk JMSU, uphold 2002 Declaration on Conduct of Parties in the South China Sea)

Kasabay ng ating oposisyon sa mga aksyong ito ng China, kinukundena natin ang gobyerno ng US sa paggamit ng isyung ito para itulak ang kanilang adyendang militar at pulitika sa rehiyon. Naniniwala kami na ang usaping ito sa pagitan ng China ay nararapat na resolbahin sa pamamagitan ng diplomasya at hindi sa pamamagitan ng digmaan, o alinmang klase ng karahasan o panghihimasok ng isa pang makapangyarihang bansa.

Q: Bakit lagi ninyong tinutuligsa ang gobyerno? Bakit laging ang negatibo ang inyong napupuna? Bakit hindi ninyo bigyan pansin ang mga mabubuting bagay na nagawa ng gobyerno?
Teddy: Bilang representante ng mga mahihirap, responsibilidad ko na ilantad at labanan ang alinmang tangka o aksyon, kasama ang mga polisiya ng gobyerno na naglalagay sa peligro ng interes ng mamamayan. Sa aking mga hakbang para labanan ang korapsyon, pang aabuso ng gobyerno, kawalan ng kakayahan, inhustisyang panlipunan at paglabag sa karapatang pantao, kailangan kong maturol kung ano ang mga mali para alam natin kung papaano natin ito maitatama.

Kasabay nito, sinisiguro ko na makapagbigay ng karampatang solusyon sa mga nabatid na mga suliranin. Ang aming pangunahing layunin ay makapagbigay ng alternatibong solusyon na pakikinabangan ng mamamayan. Oo naman, nakikipagtulungan rin tayo sa mga ahensya ng gobyerno para mabigyan ng solusyon ang hinanaing ng ating mga kababayan. Matagal na rin po tayong nakikipagtulungan at nagpapasalamat sa ating mga katuwang na ahensya ng gobyerno at lokal na pamahalaan.

Q: Sabi ng iba, puro lamang kayo satsat at ang kaya niyo lang gawin ay magrali. Ano po ba ang mga bagay na nagawa niyo na at ng Bayan Muna para tulungan ang ating mga kababayan?
Teddy: Ang karapatan sa malayang pagpapahayag at pagtitipon-tipon ay tampok sa alinmang demokrasya. Dahil dito, naipapahayag natin ang ating mga hinanaing at nanghahamon sa gobyerno para umaksyon para sa interes ng mamamayan. Walang mali rito at tinitingnan ko ito bilang obligasyon para magsalita at makilahok sa mga rali at demonstrasyon para isulong ang tama at mabuti.

Sa bahagi naman ng lehislatura, nakapag- akda na po tayo ng apat (4) batas na pinakikinabangan ng mahihirap nating kababayan at ito ay: ang Public Attorneys Act of 2007 (R.A. 9406), kung saan pinapalakas nito ang PAO para sa mas malawak na libreng legal na serbisyo sa ating hikahos na mga; ang Tax Relief Act of 2009 (R.A. 9504) na nagbibigay ng eksempsyon sa mga kumikita lamang ng minimum wage mula sa witholding taxes; ang Rent Control Act of 2009 (R.A. 9653) na nagtatalaga ng hangganan sa upa para sa minimum wage earners; at ang Anti-Torture Act of 2009 (R.A. 9745) na nagbibigay kaparusahan sa sinumang gumagawa ng tortyur.

Maliban sa mga ito, nakapag-akda na rin po tayo 178 measures at nag co-author ng mahigit 376 pa. Ito po ang dahilan kung bakita kasama po ako sa top 5 most prolific congressmen sa 15th Congress. Ang aking mga panukalang hakbangin naglalayong bigyan pansin ang mga isyung tulad ng presyo ng bilihin, kalusugan, edukasyon at karapatang pantao.

Sa usapin naman ng proyekto, para sa kongresong ito, ang aking opisina ay nakapaglaan ng P85 milyon para sa kalusugan sa mga porma ng pondo sa ospital para mga hikahos nating mga kababayan, mga ambulansya, health worker kits, health centers, water supply, mga pagsasanay at medical missions. Halos 70 milyon naman ang inilaan para sa iskolarsyip, pasilidad at mga gamit sa mga paaralan. Samantala, P55 milyon naman ay inilaan sa serbisyong panlipunan para sa mga sangay ng lokal na gobyerno, P13 milyon para sa proyektong pangkabuhayan, at P4.45 milyon para sa proyektong pangkapaligiran.
Q: Mahirap po ba talaga kayo? Di po pa kayo ay galing sa mayaman at may lupaing pamilya?
Teddy: Para sa kaalaman ng lahat, ako po ang pangatlo sa pinakamahirap na kongresista at meron lamang net worth na P232,000.00. Maaring hindi ako mahirap pero hindi po ako mayaman.

Galing ako sa pamilya ng mga propesyunal. Ang aking mga lolo at lola ay mga public servant. Ang aking ama ay abogado, at ang aking ina ay full time home maker. Lumaki ako sa isang typical na middle class na pamilya.

Sa pamamagitan ng sikap, ang aking mga lolo at lola (sa side ng aking ina) ay nakapagtamo ng ari-arian sa Aklan. Pero bilang aktibista, wala po akong interes sa lupaing ito, at pinili ko ang mamuhay ng simple at katamtamang buhay.

Dahil kalakhan sa aking buwanang sweldo ay napupunta sa aking partido para sa iba’t-ibang programa na may kinalaman sa serbisyo sa lipunan, kailangan kong unatin ang bawat piso para sa aking asawa at mga anak na lahat ay nag-aaral.

Q: Ano ang palagay ninyo sa gobyerno ni P-Noy?
Teddy: Ang gobyerno ni Aquino ay binubuo ng mga parehas na uri ng mga taong namumuno na sa bansa sa loob ng ilang dekada. Ang mga pangalan at mukha ay maaring nagbago, pero ang mga pansariling interes ay nanatili. Isipin niyo, ito rin ang mga pangalan na nakita na natin noon.

Kaya, hindi ako umaasa ng matinding pagbabago o reporma sa ilalim ng gobyernong ito.  Maaring may mga tanda na nakikita para sa tuwid na daan, katulad ng ilang kasong isinasampa nila. Pero pansinin natin na umabot na dalawang taon pero nananatiling pangarap pa rin ang Freedom of Information Act.

Ang centerpiece economic program ng gobyerno ni Aquino- ang condional cash transfer, public private partnerships, foreign-led extractive mining, at ang pagbibigay diin sa business process outsourcing at turismo- ay ganun din lamang, mga paulit ulit na programa na ginawa na ng nakaraang administrasyon. Kaya ang mga mahihirap ay nananatiling mahirap at ang bayan ay hindi umuunlad.

Q: Bakit ka namin dapat iboto para maging senador?
Teddy: Dahil kailangan natin ng bagong boses at bagong kinatawan sa Senado.
Ang Senado ay bihag ng iilang pamilya na nasa pulitika at interes nila sa ekonomiya, at namamayagpag ito ilang dekada na ang nakakalipas. Kailangan natin ng mga bagong lider na nakikipaglaban at kaisa ng mamamayan na nakikibaka para sa iisang hangarin na makamit ang mga reporma sa ekonomiya at lipunan. Lumalaban na hindi nakatali sa pagtataguyod ng korap na sistema sa pulitika. Repormista na hindi mabibili o bibigay para ikompromiso ang panawagan ng mamamayan para sa mabababang presyo ng langis at singil sa kuryente, seguridad sa trabaho at mataas na kita, mas mabuting pamamahala at iba pa.
Ito ang aking mga ginagawa sa loob ng 23 taon ng aking buhay- 15 taon sa pakikibakang masa sa lansangan at 8 taon sa kongreso- para sa narararapat na pagbabago sa lipunan na matagal na nating inaasam.
Panahon na para sa pagbabago sa Senado. Simulan natin, ngayon na!

Tit4Tat: SC Bans Live Coverage on Maguindanao Massacre Trial

Tit4Tat: SC Bans Live Coverage on Maguindanao Massacre Trial: Reference: Marc Lino J. Abila CEGP National Deputy Secretary – General The Supreme Court’s decision today on banning the live coverage of the Maguindanao Massacre trial is an utter disappointment...

The Supreme Court’s decision today on banning the live coverage of the Maguindanao Massacre trial is an utter disappointment to the Sereno-led high court on the part of the campus press.

The public has the right to know the latest proceedings in this case which involves multiple murder and violation of press freedom.

If the court has nothing to hide from the public eye, the Supreme Court should reconsider its ruling on limiting the access of the media in the court during trial. Transparency is most important in this trial. There can be no transparency if the court disallows live coverage.

Maguindanao Massacre is reaching its third year this November. The court should fulfill its duty to serve justice to the family of the victims and persecute those who perpetrated the slaughter of 57 individuals, including 34 media workers.

Isolated Boracay

Tapos na ang Trabaho
Bonuan, Dagupan City, Pangasinan 2012
Kuha ni Jian Carlo Ramos Gomez

Hindi nila alam kung pagkatapos na nito ay meron pa silang makakain. Hindi nila alam kung makakahuli pa sila ng isda o kung sa mas malala ay kung papayagan pa silang magtayo ng kani-kanilang fish cage sa ilog para pagkuhanan ng kabuhayan at makakain.

"Hindi namin alam kung papaano kami mabubuhay sa lugar na iyon. Hindi namin alam kung sa akin kami kukuha ng makakain. Walang kabuhayan ang relocation site na ibinigay sa amin ng city government" sabi ni Tatay Johny, lider ng mga maralitang mangingisda na nagsusulong ng kanilang karapatan sa lupang kanilang pagmamay-ari.

Hindi ko makakalimutan ng unang beses akong tumapak sa buhanginan ng Bonuan sa Dagupan City. Boracay kung tawagin nila ang kanilang lugar, oo maganda ang pangalan; pero isang malaking kabaligtaran ng realidad. Hindi 'to ang Boracay na gugustuhing puntahan ng mga sabik sa dagat at buhangin. Ito ang Boracay na pinagkaitan ng lipunan. Walang malinis ng tubig na maiinom. Hindi naaabot ng pa-ilaw ni Mayor. Ang daanan, hindi naiiba sa mga iskinita ng Maynila; masikip at malubak.

Si Tatay Johny ay biktima ng demolisyon kasama ang iba pang naninirahan sa kanayunan. Nakakapagtakang sa mayamang bayan ng Dagupan ay magkakaroon ng demolisyon. Ang buong akala ko dati ay sa magulong syudad lamang ng kamaynilaan nililimas ang kabahayan/kabuhayan ng maralita; At oo, nagkakamali ako.

Nagsimula daw ang demolisyon sa isinusulong na Eco-Tourism Project ng City Government ng Dagupan. Ito ay matapos buksan ni Mayor Lim ang kahabaan ng ilog Pantal sa isang programang tinawag nilang 'River Cruise'. Pinalinis at pinaalis ang lahat ng naninirahan sa gilid ng ilog upang magbigay daan sa sinasabing Tourist Destination. Pati ang kanilang mga hanapbuhay ay apektado sa nangyaring demolisyon. 

Makikitang mas inuna pa ang pagsusulong ng Turismo habang nagugutom naman ang mga mamamayan at mangingisdang primaryang naapektuhan ng programang turismo. Masasabi natin ngayon na hindi talaga maka-tao at maka-mamamayan ang isinusulong na interes ni Mayor Lim. 

Sabi nga nila Tatay Johny, bago pa man dumating ang proyketong 'yan sa bayan ng Dagupan, mas nauna ng lumilinang ng yaman ng ilog ang kanilang mga ninuno.

Hindi ko maiwasang maitanong kay tatay kung papaano ang buhay nila kung walang huling isda, mabilis naman ang sagot ni tatay; walang pag-aalinlangan, 'edi wala, walang pagkain kung walang huli'.

Isipin nyo na lamang na tabi mismo ng ilog ang kanilang tirahan, nandyan na ang kalikasan na maaaring pagkukuhanan ng makakain pero wala.

Makikita mo ang ngiti sa labi ng mga bata habang naglalaro sa buhanginan. Ngiting hindi nila alam kung bakit sila ngumingiti. Parang masaya, pero hindi natin alam kung may posibilidad ba o wala.

Imposing libel on ordinary conversations...

Isang malaking manipestasyon kung papaano tayo tinatanggalan ng pamahalaan ng kalayaan sa malayang pamamahayag at malayang palitan ng talakayan sa mundo ng social network.

Kamakailan, hindi naging madali sa ating mga lider na ipasama bilang batas ang Cybercrime Prevention Act of 2012. Tahasan nga nitong sisikilin ang karapatan ng bawat mamamayan ng bansa na maging kritiko ng pamahalaan. Patuloy ang pag-iingay ng isyu na ito hanggat hindi gumagawa ng paraan ating gobyerno sa pagpapabasura ng batsa.

Marami na nganag progresibong grupo ang patuloy sa pagkondena para sa batas. Hindi man lang ito dumaan sa maayos na dabate sa kamara kahit sa senado. Kasama na dito ang Kabataan Partylist na walang sawang nagpapakita ng kanilang interest upang pangalagaan ang kalayaan ng bawat isa.

Masasabi nating ang batas na ito counter part lamang ng SOPA o Stop Online Piracy Act ng Estado Unidos. Makikitang naka-pattern lamang ang batas sa mga panukalang batas sa Imperyalistang bansa ng EU na pangunahing magkakaroon ng ganansya sa kanilang sariling interest.

Cybercrime Law, bawal na ba kong mag "status" na share lang?

Cybercrime law, Protektor ng mga inuusig ng netizens!

Kamakailan, ganap na ngang pinirmahan ni Aquino ang panibagong batas na patuloy na kikitil sa “Online Freedom of Information and Access to disseminate Information,” ang REPUBLIC ACT NO. (RA) 10175 o ang CYBERCRIME PREVENTION ACT OF 2012.

Matapos ang mahabang debate sa senado at kamara, kasama ang kabi-kabilang batikos sa mga pulitiko, negosyante at institusyon sa bansa na patuloy ang paglaganap sa internet, paglabag sa karapatan ng kabataan at kababaihan na kumakalat sa online, agad na ipinasa ng kamara, senado at ni Noynoy ang CYBERCRIME LAW o SENATE BILL NO. 2796 /HOUSE BILL NO. 5808 na naglalayong panagutin ang mga nagsasagawa ng cybersex, child pornography, identity theft, online libel at iba pa.

Naging malinaw ang batas na ito ay makapagbibigay ng sapat na proteksyon sa kahit sinong makakaranas ng deskriminasyon sa mga social networking site.  Makabubuti ang batas sa esensyang pangangalagaan nito ang kapakanan ng kabataan at kababaihang nasasadlak sa kahihiyan dulot ng mga scandal at iba pang uri ng malisyosong imahe, video o pahayag na umaatake sa kanilang senswal na katangian, pinagmulan o buhay. Ngunit ito ay naging dagdag (redundancy) na batas lamang sa REPUBLIC ACT NO. 9775 na “AN ACT OF DEFINING THE CRIME OF CHILD PORNOGRAPHY or “ANTI-CHILD PORNOGRAPHY ACT OF 2009.

Access to disseminate information, denied

Saklaw ng batas na ito ang online libel na labag sa karapatan para sa malayang pamamahag ng mamamayan at peryodista. Tahasan nitong susupilin ang karapatan na bawat isa na magkaroon ng malayang talakayan sa mga social networking sites. Sa madaling salita, pinipigilan ng Cybercrime Law ang “Online Freedom of Information and Access to disseminate Information.” Susupilin nito ang karapatan ng malayang palitan ng opinyon ng mga social networking site subscribers. Patuloy itong magiging hadlang sa mga balitang dapat nalalaman ng mga mamamayan.

Libel, punishable act

Nakasaad sa bagong batas na ito na makakasuhan ng libel case ang kahit sinomang hindi sumunod sa lahat ng naihayag sa CyberCrime Law. Ngunit malinaw ang nakasaad sa United Nations Human Rights Committee  “that the provisions of the Philippines’ Revised Penal Code (RPC) penalizing libel as a criminal offense is incompatible with Article 19, paragraph three of the International Covenant on Civil and Political Rights (ICCPR)” kung saan ang Pilipinas ang isa sa mga signatory. Nangangailangan ng matinding pagkilatis sa Libel Decriminalization sa bansa, nakasaad sa Revised Penal Code (RPC) ng bansa na “libel is punishable with imprisonment.” Masasabi lamang na ito ay isang uri ng istratehiya ng kasalukuyang rehimen upang patahimikan ang mga kritikong peryodista at progresibong organisasyon na patuloy sa pagkondena sa mga panukalang programa ni Aquino.

Suppression

Mas mawawalan ng kalayaan ang mga alternative press matapos itong maisabatas. Isa itong porma ng suppression sa mga manunulat at peryodista upang tigilan ang pagsusulat ng mga progresibong artikulo. Paurong ang ginawang pagsama sa “online libel” sa nasabing batas sa hangaring i-decriminalize ang libel. Sinubukang harangin ni Kabataan Party list Representative Raymond Palatino ang pagsasama sa online libel sa kabuuang batas noong nasa deliberasyon palamang ito ng kongreso, ngunit sadyang mas matibay at may pinagtatakpan nga ang mga nagpapanukala ng batas sa bansa kaya ito hindi naharang.

Isa nanamang batas ang matagumpay na ipinasa ni Aquino upang patuloy na maging madulas ang mga kampanya at programa ng kanyang administrasyon na maglilingkod sa mga dayuhan at sa iilang uri. Mas magiging madali sa rehimeng Aquino na isadlak sa mga platapormang kikitil sa ating kalayaan.

Aleli

ni Paul Corpuz Belisario


Sa sulok ng plaza,
sa tabi ng punong saresa,
sa likod ng mga sako –
naaamoy ang kati
sa kasariwaan ng ani,
sa bilad ng palay sa kainitan,
sa pagkalatag ng mga butil sa lansangan,
sa ilalim ng alas tres na ulap,
sa gilid ng kalsada,
sa mga pulbos ng alikabok –
nagliliparan sa’ting habulan,
sa pagbugaw ng mga manok
at paghikab ng aso,
sa bawat munggo ng pawis,
sa saplot na babad ang likod,
sa paghangos mula sa takbuhan,
sa pagtatago, paghahanapan,
at pagsisilipan,
sa pagitan ng malalim na hingal,
sa bubot kong mga mata,
sa manipis kong dibdib,
sa kasariwaan ng kasibulan
ng nagbabadyang mga kalamnan,
anong pagnanasa ko noong
mataya mo ako.
Sa pagtunton ko sa daan paluwas,
sa pagsisimula ng pagsisibuyas –
ikaw ang bunso ng mga manananim,
sa pagsisid ko sa mga libro,
sa pagbubunot mo ng damo,
sa busina ng mga jeep,
sa ugong ng traktora,
sa putikang mga pilapil at sangka,
sa sementadong mga kalsada –
lamig ng gusaling naglipana,
sa gaserang naghihingalo,
sa hindi natutulog na bumbilya,
sa tilaok ng tandang,
sa pag-ahon mo ng madaling araw,
sa liyab ng araw,
sa bigat ng araro,
sa naghihintay na mga pitak –
pagod na hindi masukat-sukat,
sa paglubog ng maghapon,
sa pag-uwi sa pamilyang gutom –
sa hapunang tubig at asin,
sa paglipas ng bawat anihan,
sa pagbibihis ng mga palayan,
sa pitik ng panahon –
bulag tayong dinaanan ng mga taon.
Sa tanaw ng mga bundok,
sa mga nilalanguyang ilog –
natunton ko ang daan pauwi,
sa ilalim ng binigkis na mga kogon,
sa pagitan ng mga sawaling nilala,
sa ibabaw ng latag ng buhong kawayan,
sa bukid na kinagisnan,
sa asawang doo’y kasama,
sa walong anak,
sa panganay mong sasampu,
sa libro, papel, pangkulay, pambura
at kahit lapis na di nila nakilala,
sa maagang paghawak ng lingkaw –
noon di’y nahinog sila sa sakahan,
sa lahat ng lumipas na mga anihan,
sa pagdaan muli ng mga patanim,
sa hindi napapatag na mga daan,
sa gaserang madalas bulag,
sa mahal na gaas na igagatong,
sa nabaluktot mo nang likod,
sa ilalim ng balat na sunog –
may kabataang pinagsaluhan.
Ngayo’y nakikipagtaguan
ang ginhawa –
malaon kang taya, balagong na yata.

Then, we must be like this

ni Jian Carlo R. Gomez

Several years have passed, we still look forward to thresholds our mind set in what makes a hero really means nowadays. When someone says the hero, typically we ask ourselves what we should admire for in his noble achievements and qualities. He is someone devoted and extremely imposes his immense amount of capacity in serving his society while ensuring the well being of fellows. There is just one name compromise in our culture that was given his whole life for the inheritance of freedom and independence of his kababayan, no other than Jose Rizal.

Rizal leaves a momentous legacy in our nation which we still are experiencing even today. A heroism blood wrote its own historical movement that firmly resolves the virtue and reason for what is fighting in the sense of struggling against society and the vein of activism that continuously marched towards the status quo of survival generation. But today, several Filipinos do believe that being a hero needs to be the self sacrificing person just to deliberate his loyalty for the innovation of the nation’s future.  Thus it's really the basis of serving our country in act of heroism to offer one’s body and blood just to change the system of play here in our society? It is just an act of barbarism and martyrs, being a hero does not require leaving his existence to cover up the catalyst we’re experiencing and to conquer death, disease and war.

With the increased amount of awareness of these modern day heroes many people are inspired to become heroes themselves. Being a war fighter comes in multitude acts of hardships and consequences. They act as a model for the next generation of its own kind to ensure the capability of labeling as being a courageous figure in society. Heroes are not selfless leaders who follow the call of the needs; he didn’t put the life of others before his own.

Many people want to gain this qualification and characteristics to be like them too. But we should remember this; a hero is unique on his own guts, and of course, many people have already inner qualities that are possessed by these so called heroes. And sometimes, it requires of self crossing life which is you need to leave everything that you have before just to maintain and achieve your prime purpose in life; to serve for human involvement, to save your land from the colonizer and even alien cultivator and to give your life for your own country which need your comfort for an accomplishment which not be found in the book pages but instead to the heart of your fellows that will last until the next race of people who will strive hard just to take the query inside and out of the battle field.

It’s not about honor and excellence. It’s not about leaving a name in the history and stretches your work to flourish your name in the future. It’s about how you conquer the alien without anticipation and appreciation from your fellow because you will know that even you didn’t do that, a small space will occupy their hearts just to remember what you’ve done for the betterment of your salvation.

Bulan

ni Jian Carlo R. Gomez

Isa kang likha
Isa kang biyaya
Isa kang malaking piso
Isa kang malaking tipak ng keso

Isa kang ilaw
sa pundido kong tahanan
Isa kang pangarap
sa mga katulad kong hibang
Isa kang bantay
sa mga musmos sa lansangan
Isa kang mata sa mga bulag na sumpa
Isa kang tanglaw
sa mga iniligaw

Unti-unti'y kinukumutan ka ng mga ulap
Huwag kang magtago
Huwag kang umilap
Hinintay ko ang ika-dalawampu't anim ng Pebrero

Sa pagitan ng mga bundok
sa parang
sa bukid
sa dagat
sa paglubog ng araw
na nakatitig sa silangan

Dito lang pala kita muling makikita
Sa himlayang tahimik ng iyong ama at ina
Hihiramin kita panandalian
Maaari mo bang lisanin ang kalangitan
At lalong padilimin ang kalupaan?
Gusto kong namnamin ang pinagsamang alat
At tamis ng iyong katawan
Sa pagitan ng uwang sa kabundukan
Sa isang gabi, sandali lamang naman
Mapagbibigyan mo ba ang aking kahilingan?
Ako at Ikaw


Hihintayin kita
Aking Bula

*Unang inilimbag sa KALas (Opisyal na literary folio ng KALasag, Kolehiyo ng Arte at Literatura., Unibersidad ng Pilipinas Diliman)

May sapi ka. May sapi tayo

ni Jian Carlo R. Gomez


Ang pagka Filipino ay isang karanasan- Propesor Prospero Covar

Lagi’t lagi na lamang tayong binubulag sa sistema ng edukasyong tumatakip sa bawat unibersidad sa ating bansa na kada sasapit ang buwan ng Agosto ay dapat nating ipag diwang ang buwan ng wika. Sa pamumuhay ng mga Pilipinong nasa syudad, kolonyal na isipan ang nakabalot sa bawat manggang pinilit hinugin sa karburo. Pilit inaakma ang bawat kulturang hindi kusang umusbong sa sariling lupa ng bayan. Kapag naka pag-Ingles ka, matalino ka-Edukado. Pag gumamit ng wikang Filipino-Bobo, Tanga. Ito ang kulturang binubuo ng kulturang nakaka-angat sa lipunang mapaglaro. Silang mga dominante ang istandard kung papaano tayo kikilos bilang isang Pilipino. Silang nasa tuktok ng tatsulok ang nagdidikta na kultura at wika na dapat nating linangin at pangibabawin. Kaalinsabay nito kung papaano sinisira ng kulturang kanluranin ang pundasyon ng ating sariling kasarinlan. Kahit mismo tayo ay nagiging bakod kung papaano nito hinahati ang bawat wika dito sa Pilipinas.

Nililikha ito ng edukasyong kolonyal matapos tayo paasahin ng kanluraning edukasyon na ito ang magpapalaya sa ating kamalayan at kinabukasan ngunit isang malaking kabalintunaan ang nangyayari dahil hanggang ngayon ay alipin parin tayo sa ekonomiya, pulitika at kultura. Ang ating mapaglarong lipunan ay mistulang anak ng kanluran ngunit hayag naman sa atin na tayo ay tubong silangan.

Kung wikang Ingles nga ang mapagpalayang wika, sana matagal na tayong nagbubungkal sa sarili nating lupa.
English Speaking Policy. Madalas nating mabasa sa mga Unibersidad at sa mga gusaling gobyernong ahensya. Sinasabing dapat mas gamitin ang wikang Ingles kaysa sa wikang Filipino. Kung susumahin, ito ay isang paglilimita sa paggamit ng wikang Filipino sa loob ng apat na sulok ng silid-aralan at pagpapahina o unting pagpatay sa wikang dapat pagyamanin. Isa itong malaking pagsalungat sa Saligang Batas ng 1987 na dapat ang wikang Filipino ay linangin at payabungin ang paggamit sa iba’t ibang disiplina at larangan.
Maituturing ngang “ikalawang wika” ang Ingles at Filipino bilang pambansang wika na dapat bigkasin sa sa lahat ng uri ng talakayan bilang “unang wika”. Sa kalagayan, ang Filipino ay hindi dapat ihanay upang ipagbawal sa mga opisyal na pulong, kongreso, transaksyon o komunikasyon sa mga paaralan, pamahalaan at maging sa mga pribadong sektor.


Ito daw ang susi sa Globalisasyon. Sabagay, tama ang mga aktibista, hindi tayo dadaan sa proseso ng globalisasyon kung hindi nagpapakain ang ating sariling estado sa imperyalistang bansa. Aminin man natin o hindi, mahirap itago na tayo ay kolonyal ng bansang Estados Unidos (EU). Tama sila na matagal na tayong niloloko ng mga lider na ating hinalal. Dahilan na rin siguro kung bakit nagiging dominante ang kulturang kanluranin.

“Imperialism teach us to think like a white, talk like a white and feel like a white.” Sa mahabang panahon, nakapako tayo sa kulturang hiram. Sa kalinangang hindi sa atin, kung hindi sa kalinangang nakaw. May sapi tayo. May sapi ang bawat Pilipino.

Tinatakluban tayo ng mga kaisipan at imaheng bumabalot sa ating mahabang kasaysayan. Sinasabing matagal na tayong binigyang laya. Matagal na daw tayong pinalaya. Hindi bulag ang bawat dilis para magpakain sa pusit. Malaya nga ba ang mga Pilipino? Gayong hindi naman tayo nakakatikim ng tunay na kasarinlan.

Masasabi natin na hanggang ngayon ay hindi parin natin napagwawagian ang sarili nating kasarinlan sa pulso na hindi natin kayang maitayo ng buo ang ating sariling wika at mas kinakain pa natin ang wikang hinain ng mga mananakop na kanluranin.

Parang damit lamang ang pagpalit natin sa wikang Filipino at pag gamit ng wikang English.