ni Jian Carlo R. Gomez
Ang pagka Filipino ay isang karanasan- Propesor Prospero Covar
Lagi’t
lagi na lamang tayong binubulag sa sistema ng edukasyong tumatakip sa
bawat unibersidad sa ating bansa na kada sasapit ang buwan ng Agosto ay
dapat nating ipag diwang ang buwan ng wika. Sa pamumuhay ng mga
Pilipinong nasa syudad, kolonyal na isipan ang nakabalot sa bawat
manggang pinilit hinugin sa karburo. Pilit inaakma ang bawat kulturang
hindi kusang umusbong sa sariling lupa ng bayan. Kapag naka pag-Ingles
ka, matalino ka-Edukado. Pag gumamit ng wikang Filipino-Bobo, Tanga. Ito
ang kulturang binubuo ng kulturang nakaka-angat sa lipunang mapaglaro.
Silang mga dominante ang istandard kung papaano tayo kikilos bilang
isang Pilipino. Silang nasa tuktok ng tatsulok ang nagdidikta na kultura
at wika na dapat nating linangin at pangibabawin. Kaalinsabay nito kung
papaano sinisira ng kulturang kanluranin ang pundasyon ng ating
sariling kasarinlan. Kahit mismo tayo ay nagiging bakod kung papaano
nito hinahati ang bawat wika dito sa Pilipinas.
Nililikha ito ng
edukasyong kolonyal matapos tayo paasahin ng kanluraning edukasyon na
ito ang magpapalaya sa ating kamalayan at kinabukasan ngunit isang
malaking kabalintunaan ang nangyayari dahil hanggang ngayon ay alipin
parin tayo sa ekonomiya, pulitika at kultura. Ang ating mapaglarong
lipunan ay mistulang anak ng kanluran ngunit hayag naman sa atin na tayo
ay tubong silangan.
Kung wikang Ingles nga ang mapagpalayang wika, sana matagal na tayong nagbubungkal sa sarili nating lupa.
English
Speaking Policy. Madalas nating mabasa sa mga Unibersidad at sa mga
gusaling gobyernong ahensya. Sinasabing dapat mas gamitin ang wikang
Ingles kaysa sa wikang Filipino. Kung susumahin, ito ay isang
paglilimita sa paggamit ng wikang Filipino sa loob ng apat na sulok ng
silid-aralan at pagpapahina o unting pagpatay sa wikang dapat
pagyamanin. Isa itong malaking pagsalungat sa Saligang Batas ng 1987 na
dapat ang wikang Filipino ay linangin at payabungin ang paggamit sa
iba’t ibang disiplina at larangan.
Maituturing ngang “ikalawang
wika” ang Ingles at Filipino bilang pambansang wika na dapat bigkasin sa
sa lahat ng uri ng talakayan bilang “unang wika”. Sa kalagayan, ang
Filipino ay hindi dapat ihanay upang ipagbawal sa mga opisyal na pulong,
kongreso, transaksyon o komunikasyon sa mga paaralan, pamahalaan at
maging sa mga pribadong sektor.
Ito daw ang susi sa
Globalisasyon. Sabagay, tama ang mga aktibista, hindi tayo dadaan sa
proseso ng globalisasyon kung hindi nagpapakain ang ating sariling
estado sa imperyalistang bansa. Aminin man natin o hindi, mahirap itago
na tayo ay kolonyal ng bansang Estados Unidos (EU). Tama sila na matagal
na tayong niloloko ng mga lider na ating hinalal. Dahilan na rin siguro
kung bakit nagiging dominante ang kulturang kanluranin.
“Imperialism
teach us to think like a white, talk like a white and feel like a
white.” Sa mahabang panahon, nakapako tayo sa kulturang hiram. Sa
kalinangang hindi sa atin, kung hindi sa kalinangang nakaw. May sapi
tayo. May sapi ang bawat Pilipino.
Tinatakluban tayo ng mga
kaisipan at imaheng bumabalot sa ating mahabang kasaysayan. Sinasabing
matagal na tayong binigyang laya. Matagal na daw tayong pinalaya. Hindi
bulag ang bawat dilis para magpakain sa pusit. Malaya nga ba ang mga
Pilipino? Gayong hindi naman tayo nakakatikim ng tunay na kasarinlan.
Masasabi
natin na hanggang ngayon ay hindi parin natin napagwawagian ang sarili
nating kasarinlan sa pulso na hindi natin kayang maitayo ng buo ang
ating sariling wika at mas kinakain pa natin ang wikang hinain ng mga
mananakop na kanluranin.
Parang damit lamang ang pagpalit natin sa wikang Filipino at pag gamit ng wikang English.
